Naar Parijs geweest. Een opstel (1)

Toen ik nog op de lagere school zat gingen we als leerlingen jaarlijks op schoolreisje. Dat was gewoonlijk tegen het einde van het schooljaar. Erna was het gebruikelijk om van de opgedane ervaringen een verslag in de vorm van een opstel te schrijven. Voor kinderen in die leeftijd is het niet vanzelfsprekend dat zo'n opstel meteen in aanmerking komt voor een literatuurprijs, maar oefening baart kunst zal ik maar zeggen. Meestal was zo'n opstel een opsomming van activiteiten aan elkaar geregen met 'en toen.' 'En toen gingen we naar de bus. En toen viel Liesje van de schommel. En toen moest de juf plassen. En toen werd Henkie misselijk...' Enfin, iets in die trant dus. Ik kan me nog herinneren dat een juf (of meester) een beetje onpasselijk van al die en-toens werd en haar leerlingen dus aanmoedigde wat creatiever met de tekst om te gaan. Waarschijnlijk om het leeswerk voor haar ook wat aangenamer te maken.

Het is verleidelijk om van mijn/ons recente bezoek aan Parijs ook zo'n opsomming te maken. 'En toen gingen we naar het stadion. En toen gingen we na het concert weer naar de Metro...' Et cetera. Dit omdat, ondanks de korte tijd die we er hebben doorgebracht best wel veel hebben gedaan en gezien. De aanleiding om naar de Franse hoofdstad af te reizen was een bezoek aan het concert Nevermore van Mylène Farmer in het Stade de France. Hetzelfde stadion dus waar recent nog atleten trachtten de fel begeerde Olympische medaille te bemachtigen. Na een voorspoedige rit naar Parijs en na ons door de notoire verkeerschaos op de Boulevard Périphérique te hebben geworsteld kwamen we aan bij ons hotel in Montparnasse.

Er was nog voldoende tijd om de omgeving te verkennen voordat ons gezelschap richting het Stade de France zou gaan. De grauwe wolkenlucht was inmiddels opengebroken en zo hadden we even een onbelemmerd uitzicht op de ciel de Paris vanwaar een vriendelijk zonnetje de nog natte straten deed glinsteren. Een aangename verrassing was de Jardin du Luxembourg met zijn Grand Bassin en vele beelden welke zich op loopafstand van het hotel bevond.

Jardin du Luxembourg

Om niet met een lege maag naar het stadion te reizen streken wij neer bij Tabac de la Sorbonne, een restaurant aan de Boulevard Saint Michel. Omdat na het eten de hemelsluizen weer open waren gegaan, waren Remco en ik genoodzaakt in een alleraardigst winkeltje genaamd Parapluie Simon twee regenponcho's aan te schaffen. Deze bleken later bij het stadion geen overbodige luxe te zijn. Vrienden Peter en Boris bleken genoeg te hebben aan de jassen die zij al droegen.

Nu ben ik zelf geen liefhebber van grote mensenmassa's. Vroeger zou ik mij er zeer ongemakkelijk in hebben gevoeld, maar in de loop der jaren is er bij mij een zekere gewenning ontstaan waardoor ik de drukte makkelijk kan ondergaan. En druk was het bij het Stade de France waar zo'n 80 duizend fans van Mylène Farmer zich hadden verzameld. De veiligheidsmaatregelen waren dan ook niet gering en zo werd het toegestroomde publiek, wij niet uitgezonderd, grondig gefouilleerd.

Uiteindelijk wisten we onze zitplaatsen te bereiken: twee kuipstoeltjes helemaal bovenin de tweede ring tegen de muur geplakt. Daar wurmden we ons met veel bon soirs en excusez mois tussen de andere bezoekers die daar al zaten. Groot voordeel van onze zitplaatsen was dat deze overdekt waren. In geval van regen zouden we dus droog hebben gezeten. Overigens is het gedurende het hele concert droog gebleven. Een gelukje voor de mensen op de vloer en het podium.

Als je mij een aantal jaren geleden zou hebben verteld dat ik nog eens een concert van Mylène Farmer bij zou wonen zou ik je niet geloofd hebben. Sowieso was zij voor mij een redelijk onbekende artiest en had ik geen idee van haar status als superster en muzikale grootheid in de Francofone wereld. Farmers bekendste hit is Désenchanté (1991) die ik eerder alleen in uitvoering van de Belgische Kate Ryan kende. Volgens Wikipedia is Désenchanté geïnspireerd op een boek van de Frans-Roemeense filosoof Emil Cioran. De tekst is vrij pessimistisch van toon en gaat over een teleurgestelde generatie die de gevoelens voor de wereldgebeurtenissen van die tijd weerspiegeld.

Farmer stelde haar fans niet teleur en wist een spectaculaire show neer te zetten, geheel in de stijl van Edgar Allen Poe's gedicht The Raven. Vandaar de titel 'Nevermore,' het enige woord dat de geheimzinnige raaf ik het gedicht zegt. Verrassend was het duet met de Amerikaanse zanger Seal. Traditiegetrouw werd Désenchanté aan het einde van het concert gezongen, voor het laatste nummer. Op het moment dat de eerste tonen van Desenchanté klonken ging het voltallige publiek uit zijn dak en zong luidkeels het refrein mee:

Tout est chaos à côté
Tous mes idéaux, des mots abimés
Je cherche une âme, qui pourra m'aider
Je suis d'une génération désenchantée
Désenchantée

Omdat mijn kennis van het Frans abominabel is zal mijn fonetische gelal wel onverstaanbaar zijn geweest voor mijn buren.

De volgende dag was vooral om even de toerist uit te hangen en naar het Île de la Cité en de Eiffeltoren te gaan. De tijd - slechts een dag - was te kort om alle hoogtepunten van de stad te bekijken of te bezoeken. Wordt vervolgd dus.