Ik zal je pakken (zei de toverheks)

Op schrijven over het Eurovisie Songfestival zul je mij niet snel betrappen. Dit omdat mij niet als kenner, noch als een echte fan beschouw. Ik loop er ongeveer net zo warm voor als voor een EK-voetbalmatch. Ik kijk mee. Vaak met gekromde tenen, dan weer licht verveeld, geamuseerd of verbaasd. Een enkele keer wordt ik regelrecht uit mijn sokken geblazen door wat ik zie en hoor. Of het nu gaat om de met licht- en vuurwerkshows opgetuigde acts, de slechte zang van de uitvoerende artiesten en hun extravagante outfits of juist het ontbreken van kleding zoals bij de Finse inzending het geval was.

De eerste voorronde heb ik slechts zijdelings gevolgd. (Net als de tweede.) Manlief was geveld door een buikgriepje en lag dinsdagavond vroeg in bed. Ik verklaarde mij solidair door naast hem te gaan liggen maar had daarbij wel een boek meegenomen om mij door de minder interessante delen van het liedjesfestijn heen te loodsen. Alhoewel een boek met de titel ‘The Allure of the Multiverse’ eerder vraagt om gelezen te worden in een rustige omgeving zonder het Songfestival als muzikaal behang.

Wat mij al snel terughaalde uit mijn literaire uitstapje naar het multiversum was de Ierse zangeres met de lief-stoere naam Bambie Thug. Met stijgende verbazing zag en hoorde ik hoe de zelfverklaarde heks tijdens de uitvoering van haar lied Doomsday Blue haar toverspreuken en verwensingen (“Avada Kedavra, I speak to destroy”) krijsend over het publiek uitstortte. Onwillekeurig moest ik denken aan het liedje ‘Katootje’ (je weet wel, die naar de botermarkt ging) waarin staat: “’k zal je pakken, ‘k zal je pakken,’ zei de toverheks.” Maar daar houdt de overeenkomst ook op.

Bambie Ray Robinson (haar echte naam) identificeert zich als non-binair en doorspekt haar songteksten met verwijzingen naar hekserij en drugsgebruik. Dit is voor velen al een reden om meteen in een soort zelfontbranding van boosheid uit te barsten. In Ierland was de kritiek dan ook niet van de lucht, met name van ultrarechtse zijde. Zo had Hermann Kelly, voorzitter van de Irish Freedom Party getweet dat Robinsons Doomsday Blue woke onzin was en satanisme promootte.

Nu raak niet snel over mijn toeren als een artiest in haar songs naar magie of occulte zaken verwijst. Ik geloof er zelf niet in, maar dit terzijde. Helaas is het tegenwoordig zo dat men dan meteen maar de betreffende artiest die dit wel doet het stempel ‘satanist’ meegeeft. Blijkbaar is de duivel met een soort comeback bezig. 'Satanist' is een label geworden dat op van alles en nog wat geplakt wordt wat men niet begrijpt of waar men het niet mee eens is.

Robinson noemt zich paganist. Of Robinson met haar act een goed beeld geeft van paganisme of het juiste uithangbord daarvoor is, is twijfelachtig. Voor velen is het een bevestiging dat het Songfestival een satanische mis is, gevierd op het hoogaltaar van de wansmaak. Maar ook veel paganisten herkennen zich echter niet in wat Robinson  opvoert.

Paganisme of modern heidendom borduurt voort op oudere, voorchristelijke tradities en religies. De natuur speelt in het paganisme een grote rol. Voor wie meer wil weten, zie Heartfield's Planet: Een supernova aan spirituele stromingen (heartfieldsplanet.blogspot.com). Het is echter fout om te denken dat satanisme en paganisme hetzelfde zijn. Satan of de duivel, hoe paradoxaal dit misschien ook klinkt, is een figuur uit de christelijke traditie en mythologie.

Na de kerstening van Europa werden veel inheemse goden als Thor of Zeus gelijkgesteld aan de duivel. Waarschijnlijk om de nieuwbakken gelovigen ervan te weerhouden terug te keren naar hun oude religie. Overigens lukte dat maar ten dele. Zo bleven lange tijd veel heidense gebruiken buiten het zicht van de kerk gewoon voortbestaan.

Dat Robinson met haar optreden tegen veel naar rechts gekamde haren instrijkt pleit voor haar. Het gaat hier niet alleen maar om verschil in muzikale voorkeur of smaak. Het hele Songfestival ligt sowieso vanuit de rechterflank onder vuur en wordt beticht van wokisme en LHBTIQ+ propaganda. Over ‘woke’ valt veel te zeggen maar het is tegenwoordig vooral een stok geworden om vanuit rechts uit te halen naar alles wat daar kokhalsreflexen opwekt, en met wortel en tak uitgerukt moet worden.

Dat veel LHBTIQ-ers zich aangetrokken voelen tot paganisme en wicca, ook wel moderne  hekserij genoemd, heeft vaak te maken met de afwijzing, veroordeling en uitsluiting die zij hebben ervaren binnen de christelijke religie of kerk. Het paganisme kent geen hiërarchische organisatie, instituties of dogma’s die zeggen wat je moet geloven of hoe je moet leven. Het is een soort bricolage-geloof, opgebouwd uit elementen waarvan je vindt dat die bij je passen. Als er al een geloofsbelijdenis is, dan is deze zo samen te vatten: doe wat je wilt, maar doe niemand schade. Dat lijkt me een mooi uitgangspunt.

Nu politici als Orban (Hongarije), Kelly (Ierland) en anderen - rollend met hun ogen en met schuim op hun mondhoeken - zich uitspreken tégen het Songfestival vanwege wokisme of LHBTIQ-propaganda denk ik dat artiesten zoals Barbie Thug (ongeacht de eigen muzikale voorkeur of smaak) alleen maar steun en applaus verdienen. Omdat, zoals Star Trek acteur George Takei op Facebook zei “ze precies de juiste mensen van streek maakt.” Pak ze dus maar, toverheks. Daarvoor krijgt Barbie Thug van mij voor haar tenenkrommende act 12 points.

Overigens wil ik er nog aan toevoegen dat ik hoop dat het Songfestival ooit vooral weer om de kwaliteit van de zang en de compositie van het lied gaat en niet om hoe gekker hoe beter.