Moedervlekcheck

 Het is een kleine moeite en het kan je een hoop ellende besparen: een regelmatige moedervlekcheck. Een aantal jaren geleden werd ik al eens door mijn toenmalige huisarts doorverwezen naar een dermatoloog. Gelukkig werkte ik toen in het Alrijne Ziekenhuis in Leiderdorp en kon ik tussen de werkzaamheden door even naar afdeling dermatologie. Daar werd door de huidarts iedere moedervlek aan een minutieus onderzoek onderworpen met een dermatoscoop. De aanleiding voor dit onderzoek was een harsbeurt van mijn rug door mijn man Remco een tijdje daarvoor. Na de behandeling bleek toen een klein plekje wat te bloeden. De dermatoloog kon mij geruststellen. Alles zag er rustig uit en het bewuste plekje bleek een ouderdomsvlek te zijn. (“Kan nooit kwaadaardig worden.”)

Blijkbaar heeft de ouder wordende huid de neiging niet alleen wat van zijn elasticiteit te verliezen (uitzakken) maar ook allerlei vlekken, plekken en aangroeisels te produceren. Dit proces begint al rond je dertigste. Nu heb ik het geluk dat Remco opgeleid is tot schoonheidsspecialist. Regelmatig inspecteert hij dus mijn huid – gevraagd en ongevraagd – als ware het een kaart met een ANWB-fietsroute en wijst mij daarbij op bepaalde oneffenheden en schoonheidsfoutjes. Zo ook op een grauw plekje op mijn rug. Dit zit er nu al een tijdje maar was verder niet pijnlijk. Ook andere signalen, zoals jeuk of verkleuren die zouden kunnen duiden op iets ernstigs, bleven uit. Het plekje voelde wel wat ruw aan. Omdat voorkomen beter is dan genezen moedigde Remco mij aan om toch maar even een doktersafspraak te maken. Online was dit zo gepiept

Vanmorgen, 21 mei, zat ik dus als eerste en nog enige ‘patiënt’ al vroeg in de wachtkamer van de huisarts. Even na acht uur verscheen de dienstdoende arts, met de dermatoscoop al in de aanslag, in de deuropening. “Meneer Hartevelt? Komt u maar mee. De spreekkamer is boven.” Na even te hebben gevraagd hoe het ging en of er sprake was van gevallen van huidkanker (melanomen) in de familie wilde ze even kijken. Ik deed mijn T-shirt uit en wees naar het bewuste plekje. “Hm ja, ik zie het al,” zei ze, terwijl ze aandachtig mijn huid door het kijkertje bestudeerde. “Het is inderdaad een ouderdomsvlek of ouderdomswratje.”[1] En er bleken er meer van te zijn. “Alles ziet er verder rustig uit,” zei de arts. “Met zo’n dermatoscoop kun je makkelijk en snel zien of er iets mis is.” Na wat adviezen meegekregen te hebben zoals: “blijf niet te lang in de zon, smeer je goed in, houd rare vlekjes in de gaten en laat je jaarlijks even checken,” stond ik binnen 15 minuten alweer buiten en kon gerustgesteld mijn fiets van het slot halen.

---

[1] Eerlijk gezegd vind ik vlek wat vriendelijker klinken dan wrat dus geef ik daar de voorkeur aan. Ook de medische benaming voor ouderdomswrat (verruca senilis) klinkt wat minder flatteus. In plaats daarvan wordt ook wel gesproken van verruca seborrhoica (vettige wrat) hoewel ook dit niet heel erg smakelijk klinkt.