Aan de wandel

Als het een beetje kan wil ik graag de dag beginnen met een stevige wandeling. Liefst vroeg in de morgen. Het is hoogzomer. De temperatuur kan flink oplopen, de zon schijnt soms krachtig deze dagen en mijn pigmentarme huid is erg gevoelig voor een teveel aan uv-straling. De wereld is ’s ochtends frisser en het licht van de laagstaande zon is warmer van tint en valt in brede banen tussen de bomen door.

Lopen, een stap voor de ander, is de oudste vorm van voortbewegen van de mens. Nog voor paarden en andere rijdieren ons – niet geheel vrijwillig, neem ik aan – op de rug namen of zich voor onze karretjes lieten spannen bewoog de mensheid zich stap voor stap voort. Op deze wijze verspreidden onze voorouders zich tijdens het grootste deel van onze geschiedenis van onze geboortegrond in Afrika tot de uithoeken van alle werelddelen. (Australië zal eilandhoppend per vlot bereikt zijn.)

De cadans van het lopen is een vorm van meditatie waarbij elke stap een eigen resonantie heeft. Door te lopen beweeg je je anders door het landschap dan met de bus of in een auto. In tegenstelling tot gemotoriseerd vervoer ervaar je, wanneer je te voet gaat, elk stukje van de omgeving instinctief. Te voet kun je ten volle genieten van de rijkdom van het landschap en de natuur. Om dit te kunnen heb je een zekere traagheid nodig. Je doet een stapje terug. Door te lopen delen we in de hartslag van het leven en kunnen we ons onderdompelen in de natuur en het landschap. Lopen brengt je op plaatsen waar je anders niet komt en je ziet dingen die anders aan je aandacht zouden ontsnappen.

Waar of waarnaartoe ik ga lopen is niet meteen duidelijk. Bij weinig tijd ligt de nabije omgeving het meest voor de hand. Rijswijk heeft gelukkig aardig wat groene zones in de vorm van parken en landgoederen op loopafstand. Wanneer ik wat verder van huis wil wandelen kan ik de trein of bus nemen. Ik kies dan ook voor bestemmingen in de omgeving, zoals Delft, omdat ik niet teveel tijd aan reizen met het openbaar vervoer kwijt wil zijn. Een andere optie is om de fiets te pakken.

De wandeling is een beetje een doel in zichzelf en dat maakt het zo mooi. Net als spelen heeft het geen doel buiten zichzelf maar kan het wel degelijk waardevol zijn en gunstige bijeffecten hebben als een goede lichamelijke en mentale gezondheid. Al googelend kwam ik een ris aan bureaus en therapeuten tegen die wandeltherapie aanboden. Uiteraard in een groene omgeving. (Wandelen door een bosrijk gebied is te prefereren boven een wandeling langs de olieterminals in het Botlekgebied.) Wandelen kan je soms op ideeën brengen. Volgens een legende gaf de wijsgeer Aristoteles wandelend les. Zoals de Griekse arts Hippocrates al zei: ‘Wandelen is het beste medicijn.’