Sauna!

Wie mij, tot zo'n 10 jaar geleden, had gezegd dat ik een redelijk frequent bezoeker van sauna of wellnesscentrum zou worden had ik minstens met gefronste wenkbrauwen aangekeken. Het idee om, samen met volstrekte vreemden, mij in mijn blootje van de ene naar de andere hete ruimte te begeven deed mij volstrekt buitenaards en onaangenaam aan. Het gevoel van gêne dat mij bekroop als ik eraan dacht was vergelijkbaar met wat ik zou ervaren als ik ineens in mijn ondergoed in een volle bushalte zou staan.

Niet dat ik nooit een poging heb gedaan. Ooit maakte ik met een groep een reis naar Wit-Rusland om daar noodlijdende kerken en klinieken van lectuur en hulpgoederen te voorzien. Gastvrije families boden ons onderdak en een van die families had een volkstuin vlakbij de rivier de Dnjepr. In de volkstuin, tussen de kool en uien, bevond zich ook een kleine hut met sauna. Een deel van de (mannelijke leden) van ons gezelschap nam de uitnodiging voor een authentieke Wit-Russische saunabeleving graag aan. Ik uitte mijn twijfels of dit wel aan mij besteed was maar ik liet mij overhalen. Dit moest je toch een keer gedaan hebben.

Het bleek letterlijk een adembenemende ervaring. De hut was verdeeld in twee ruimtes: een kleedruimte en de eigenlijke sauna. In de sauna bevonden zich wat houten bankjes en een soort tafel waarop iemand kon liggen. Aan de wand was een gietijzeren verwarmingselement bevestigd dat letterlijk roodgloeiend was. De waarschuwing om dit niet aan te raken leek daarom een open deur.

De deur had van mij, gezien de hitte, sowieso wel open mogen blijven. Ik had het idee dat ik in het voorportaal van Hades was aanbeland, mede door het omineus gloeiende stuk metaal. Toen het mijn beurt was om een afranseling met eucalyptus te ondergaan werd het mij teveel. Ik dacht dat ik stikte en met een welgemeend 'нет!' vluchtte ik naar buiten.

Jaren later was ik nog steeds wat bevreesd om een sauna in te stappen. Maar inmiddels had ik een relatie met Remco en deze bleek een fervent liefhebber van wellness. Tijdens een verblijf in een hotel in Born, Limburg, haalde hij mij over om naar het aanpalende saunacomplex te gaan. Door de kleinschaligheid was het de goede locatie om kennis te maken met de geneugten van de sauna. Een modern wellnesscentrum of thermen als dit bleek ook een volledige antithese van de hete schuur aan de Dnjepr. Vanaf dat moment ben ik om. Ik ga nu graag.

Wat misschien ook een rol speelde bij mijn aanvankelijke aversie tegen sauna's was mijn eigen onzekerheid over mijn lichaam. Uiteindelijk bleek de gemiddelde saunabezoeker ook niet het perfecte lijf te hebben. Lang en dun, dik en kort met een kwab te veel, uitgezakt of een overdaad aan lichaamshaar. Het is er allemaal. Bovendien bedacht ik mij dat we allemaal met oneffenheden geboren worden. En hoe volmaakt je lijf ook is: tijd en zwaartekracht winnen het uiteindelijk altijd.

Gisteren togen Remco en ik per trein naar Leiden voor een ontspannen dagje bij Blue Wellness. Blue is gevestigd op de bovenste etage van een modern gebouw pal naast het station. Vandaar heb je aan beide kanten een geweldig uitzicht over de omgeving. Vanuit het zwembad kun je de binnenstad zien met markante gebouwen als de Pieterskerk, molen De Valk en het stadhuis.

Dan is er nog de unieke panoramasauna aan de andere kant met uitzicht richting Oegstgeest en Katwijk. Moeiteloos kon ik voor mij bekende herkenningspunten als de Nieuwe Kerk en de torenflats ontwaren. Opvallend was ook de horizon waar het windmolenpark op de Noordzee domineert. Onderaan het gebouw ligt het parkje waar ooit de kraamafdeling van het Academisch Ziekenhuis stond, de plek waar ik ooit ter wereld kwam.

Na een verblijf van enkele ontspannende uren bij Blue, met een lekkere lunch en later een goede avondmaaltijd togen Remco en ik weer naar het station waarna de NS en de HTM ons weer comfortabel en snel naar huis reden.